Në burgun e egos kur frymojmë, dritën e zemrës e errësojmë
Sillemi si të lirë edhe pse të gjithë na robërojnë
S’na duken aq kokëtrashë budallenjtë që na lavdërojnë
S’na duken aq të mençur të urtët që na qortojnë
Duke u mahnitur me mendjen, shpirtin tonë e harrojmë
Themi “unë mendoj” edhe pse mendimi s’na vjen kur dëshirojmë
I ngjajmë Nastradinit që udhëton hipur në gomar
Të tjerët i pyet me kureshtje: “Gomarin mos ma keni pare?”
Shigjetat e egos na plagosin e nga shpirti ynë na ndajnë
Qeshim me të dashurit tanë që për dhimbjet tona qajnë
Miqtë për armiq i marrim e shpresat te ta i varim
E mira gjithnjë dënohet, sa herë të keqen e falim.
Në qelinë e egos ku drita e zemrës nuk ndizet
Kuptimi i pranisë sonë në botë zbehet dhe venitet
E pranojmë një dije që vetëdijen ta humbasim
Pastaj flasim çfarë dimë por nuk e dimë çfarë flasim
Kuptojmë veç atë që dëshirojmë e të tjerat i mohojmë
Me syzet tona njëngjyrshe gjithë botën e vështrojmë
Në prani të të tjerëve veten duke e qortuar e lavdërojmë
Por zemra e di që ne s’jemi ata që të tjerët besojnë
O “unëjam” që dëshiron të jesh kaq tepër nga të tjerët i mikluar
Gomari nuk zbukurohet veshët duke ia shkurtuar.
E errët është qelia e egos ku rrezet e diellit nuk hyjnë
Fjalët e Gjalla lexohen por në zemrat e vdekura s’arrijnë
Kur nata e zezë u pëlqen mendjeve, kot që mëngjeset vijnë
Gjynahet janë plagë që qeniet tona i godasin
Po qëlluan në vend të ndjeshëm, mund edhe të na vrasin
Shpirti kërkon me u lumnue por egoja frikësohet nga e vërteta
Ajo nuk dorëzohet por pret t’i dorëzohet jeta
Ama jeta është e gjallë e egoja është e vdekur
Ajo është grumbull mendimesh që në kujtesë kanë mbetur
Jeta gjallëron tani në këtë çast kur po lexon këtë varg
Vetëdija humbet atëherë kur mendja lumturinë e kërkon larg
Ujit i duhet kohë për të vluar dhe veç një çast për t’u avulluar
Ato që i ndjen zemra, mendja s’ka kohë për t’i kuptuar.
Në burgun e egos ndjehesh vetëm edhe pse shoqëri ka
Ca njerëz janë aq fukara sa s’kanë asgjë tjetër, veç pará.
Ca të tjerë te trëndafili i shohin veç gjembat që shpojnë
Të gjithë këta shokë në burg mund të të shoqërojnë
Nga të gjithë mund të mësosh diçka që i takon të vërtetës
Nga të gjithë do shpëtosh nëse shpëton prej vetes
Dikush të ka armiqësisht mik e dikush miqësisht armik
Asnjërit mos iu afro, nga asnjëri mos ik
E si mund të afrohemi apo të ikim, kur këta jemi ne vetë
Derisa egoja të hidhet e shpirti çdo çast ta kthejë në jetë
Kur të kemi dalë nga ky burg pa dry
Çelësi ku do mbetet, me mua a me ty?
Ti tani buzqeshë, unë ta bëj me sy…
 
Fatmir Muja
www.fatmirmuja.com
www.facebook.com/fatmirmujafmp