1
Më thirrën gjethet, si shkronjat veten,
T’ua them fjalët e botës – sa jemi këtu.
T’u them se gëzimet e mia pa i parë mbetën,
Dhe gjethet më shikojnë si tash sytë e tu.
2
Më thirri era, si të ardhmen zamani,
E unë ktheva kokën në çdo anë.
Le të vijë, siç vjen pa e thirrur jarani,
Se mallin e së djeshmes së saj sot e mban.
3
Më thirri drita t’i shkoj në prani,
Të më shohin njerëzit, unë ata jo.
Unë gjysmëgojërisht i thashë “ani”,
E ajo mendoi se i thashë “po”.
4
Më thirri “errësira” – brohorita,
Ajo u çudit pse u gëzova shumë.
Sikur ta dinte se sa e prita,
Ta shoh veten pastër, si ujin në lumë.
5
Më thirri bota, gosti kishte bërë,
Edhe dielli, edhe hëna qenë aty.
M’u lut të shkoja një kontinent i tërë,
E vetja më tha: “Unë nuk shkoj pa ty!”
6
Më thirri kush më gjet e kush më pa,
U thashë: shkoni dhe dehurisht vallëzoni,
Ata vdekja i dashuronte, mua jeta më la,
Ani, veçse durimit qetësinë mos ia tërboni!
***
Arsim Jonuzi
