Vdiq ai që një fjalë i duhej për të shpëtuar
vdiq ajo që rehati çdo herë i kishte dhuruar
shkoi për ti shpëtuar u kthye i gjakosur
rrugën e gjatë të synimit të madh vazhdoi
Pranë mesxhidit rrinte i heshtur
krijesa më e dashur e Krijuesit
heshtja mbaroi dhe gjithçka ndryshoi
tashmë brengë ishte takimi me Shëruesin
Rrugës së lartësuar takoi vëllezërit e tij
nga i pari deri te i fundit iu bënë tabii
koha afrohej për Takimin e Madh
ai që e shoqëronte i tha më tej nuk mund më ardhë
I përulur, i djersitur, i lodhur por i matur
ngeli pa fjalë zotëriu i zotërinjve
para Zotit të botërave
Ishte i pari dhe i fundit i njerëzisë
që iu treguan disa nga argumentet e Perëndisë
Dy-tri fjalë dëgjoi, emanet pranoi
pesë herë në ditë të përulemi për të Lartin
Njërit vëlla emanetin ia prezentoi, ai vari kokën
ishte ky zotëriu i shkopit dhe dorës
dy ishin shumë për ato të së shtunës
me vjen zor ui tha dhe vazhdoi rrugën
Isha mysafir në qiellin e shtatë
Ashtu është!- të gjithë njëzëri i thanë.
Shkruan: Zejni Mazllami
